حکمت مشرقی گمشده
پنجشنبه, ۱۸ آذر ۱۴۰۰، ۱۲:۳۰ ق.ظ
ب...
من خیلی غصهی ناشناخته بودن رو میخورم. غصه به تمامی شناخته نشدن رو. تاکید میکنم روی قید به تمامی چون هرکسی روزنههایی برای شناخته شدن داره. حالا وقتی استاد x میگه تمام چیزی که از ابن سینا میشناسیم چیزی هست که خودش اذعان کرده که خود واقعیش نیست، افکار و آرا واقعیش نیست، و اون جاهایی که از خودش گفته به دست ما نرسیده، قلبم فشرده میشه. چه حسی داره برای ابد ناشناخته باقی بمونی؟ برای ابد چیزی تصور بشی که نیستی؟ ترسناک نیست؟ همیشه یه جای قصه باید کسی باشه که به وجه پنهان چه کسی بودنت پی ببره.
- ۰۰/۰۹/۱۸
ناراحت کننده ست اما واقعیت دنیا همینه. همه ناشناخته باقی می مونن و تقریبا ما هیچ وقت خود واقعی آدما رو نمی شناسیم.. :)